Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ці́мкавіцкі

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	ці́мкавіцкі	ці́мкавіцкая	ці́мкавіцкае	ці́мкавіцкія
Р.	ці́мкавіцкага	ці́мкавіцкай ці́мкавіцкае	ці́мкавіцкага	ці́мкавіцкіх
Д.	ці́мкавіцкаму	ці́мкавіцкай	ці́мкавіцкаму	ці́мкавіцкім
В.	ці́мкавіцкі (неадуш.) ці́мкавіцкага (адуш.)	ці́мкавіцкую	ці́мкавіцкае	ці́мкавіцкія (неадуш.) ці́мкавіцкіх (адуш.)
Т.	ці́мкавіцкім	ці́мкавіцкай ці́мкавіцкаю	ці́мкавіцкім	ці́мкавіцкімі
М.	ці́мкавіцкім	ці́мкавіцкай	ці́мкавіцкім	ці́мкавіцкіх

Крыніцы: piskunou2012.

Ці́мкавічы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

Ці́мкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

Цімо́хаўка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Цімо́шкава

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Цімо́шкаўшчына

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

	адз.
Н.	Цімо́шкаўшчына
Р.	Цімо́шкаўшчыны
Д.	Цімо́шкаўшчыне
В.	Цімо́шкаўшчыну
Т.	Цімо́шкаўшчынай Цімо́шкаўшчынаю
М.	Цімо́шкаўшчыне

Цімо́шкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

Ціму́р

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

ціму́равец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

ціму́раўскі

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	ціму́раўскі	ціму́раўская	ціму́раўскае	ціму́раўскія
Р.	ціму́раўскага	ціму́раўскай ціму́раўскае	ціму́раўскага	ціму́раўскіх
Д.	ціму́раўскаму	ціму́раўскай	ціму́раўскаму	ціму́раўскім
В.	ціму́раўскі (неадуш.) ціму́раўскага (адуш.)	ціму́раўскую	ціму́раўскае	ціму́раўскія (неадуш.) ціму́раўскіх (адуш.)
Т.	ціму́раўскім	ціму́раўскай ціму́раўскаю	ціму́раўскім	ціму́раўскімі
М.	ціму́раўскім	ціму́раўскай	ціму́раўскім	ціму́раўскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Verbum