Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

СкарачэнніКніга ў PDF/DjVu

Ко́панкі ’драўляныя начоўкі’ (Сцяшк. Сл.). Да копанка (гл.).

Ко́пань1 ’копанка’ (Яшк., Сл. паўн.-зах., Яўс., Мат. Маг.). Гл. капаць.

Ко́пань2 ’тарфянік’ (Сцяшк. Сл.). Да капаць (гл.).

Ко́пачка ’матыка з некалькімі зубамі для капання бульбы’ (Жыв. сл., Сл. паўн.-зах.). Да капаць (гл.).

Ко́пішча1 ’каменная гара ў выглядзе велізарнага кургана’ (Шпіл.). Да капец (гл.).

Ко́пішча2 ’яўрэйскія могілкі’ (Нас., Яшк.). Гл. капаць.

Ко́пішча3 ’месца, дзе ў XVI ст. сяляне вялі следства і рабілі суд, на які збіраліся баяры і шляхта з розных аколіц на мілю ў акружнасці’ (Яшк.). Гл. копішна©.

Ко́пка ’пячурка, дзе сушаць рэчы, дзе захоўвалі жар’ (ТС, Мат. Гом., Жыв. сл., Нар. словатв., Жд. 3, КЭС, лаг., Хар., Сл. паўн.-зах.). Гл. капка.

Ко́пнуць1 ’пабегчы’ (Мат. Гом.), ’прапасці’ (Сцяшк. Сл.). Гл. капнуць.

Ко́пнуць2 ’забіць’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. капнуць.

Ко́ппала ’курапатка’ (Мат. Гом.). Мабыць, скарочаная форма ад курапатка (гл.).

Ко́псаўка ’маруда’ (Нар. лекс.). Гл. копсацца.

Ко́псацца ’замучыцца, нахадзіцца за дзень’ (Нар. лекс.). Гл. капашыцца.

Ко́пта ’кофта’ (Нас.). Гл. кофта, кохта.