Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

імя́ (род. імя́ и і́мені, дат. і́мю и і́мені, вин. імя́, твор. і́мем и і́менем, предл. (аб) і́мі и (аб) і́мені) ср., в разн. знач. и́мя;

і. і про́звішчаи́мя и фами́лия;

вучо́ны з і́мем — учёный с и́менем;

ула́снае і. — со́бственное и́мя;

агу́льнае і. — нарица́тельное и́мя;

па і. і па ба́цьку — по и́мени и о́тчеству;

ад і. — (каго) от и́мени (кого);

і́мем — (каго, чаго) и́менем (кого, чего);

і. — (каго, чаго) и́мени (кого, чего);

з і́мем — (каго) с и́менем (кого);

на і. — (чыё) на и́мя (чьё);

у і. — (каго, чаго) во и́мя (кого, чего);

насі́ць і. — носи́ть и́мя;

набы́ць сабе́ і. — соста́вить (сде́лать) себе́ и́мя;

называ́ць рэ́чы сваі́мі (сапра́ўднымі) імёнамі — называ́ть ве́щи свои́ми (со́бственными, настоя́щими) имена́ми

імяні́ннік м., прям., перен. имени́нник;

мець вы́гляд ~кашутл. смотре́ть имени́нником;

сядзе́ць як і. — сиде́ть как имени́нник

імяні́нніца ж. имени́нница

імяні́нны имени́нный

імяні́ны (род. імяні́н) ед. нет имени́ны

імянны́ именно́й;

і. спіс — именно́й спи́сок

імярэ́к м. имяре́к