кол (род. кала́) м.
1. кол; (длинный — ещё) шест;
2. (для привязывания лодок, домашних животных) прико́л;
3. (школьное арго) кол, едини́ца ж.;
◊ пасадзі́ць на к. — посади́ть на́ кол;
у віру́ на калу́ — у чёрта на кули́чках;
стаць кало́м у го́рле — стать коло́м в го́рле;
хоць к. на галаве́ чашы́ — хоть кол на голове́ теши́;
забі́ць асі́навы к. — вбить оси́новый кол;
кало́м яму́ зямля́ — коло́м ему́ земля́;
як саро́ка на калу́ — как соро́ка на колу́;
ні кала́ ні двара́ — погов. ни кола́ ни двора́
ко́ла ср.
1. колесо́;
махаво́е к. — махово́е колесо́;
2. круг м.; окру́жность ж.; кольцо́;
3. (группа людей, объединённых какими-л. связями) круг м.;
◊ зачарава́нае к. — заколдо́ванный круг;
к. фарту́ны — колесо́ форту́ны;
крыво́е к. — криво́е колесо́;
пя́тае к. ў во́зе — пя́тое колесо́ в теле́ге;
ні ў к. ні ў мя́ла — ни бо́гу све́чка ни чёрту кочерга́;
устаўля́ць па́лкі ў ко́лы — вставля́ть па́лки в колёса;
павярну́ць к. гісто́рыі наза́д — поверну́ть колесо́ исто́рии вспять
ко́лас (мн. каласы́) м. ко́лос
ко́латы I
1. прич. ко́лотый; ре́занный; см. кало́ць I 1;
2. прил. ко́лотый;
~тая ра́на — ко́лотая ра́на
ко́латы II
1. прич. ко́лотый; ру́бленный; см. кало́ць II;
2. прил. ко́лотый;
к. цу́кар — ко́лотый са́хар
ко́лер, -ру м.
1. (окраска) цвет;
чырво́ны к. — кра́сный цвет;
асно́ўныя ~ры — основны́е цвета́;
к. тва́ру — цвет лица́;
2. жив. ко́лер;
◊ зіхаце́ць (пераліва́цца) усі́мі ко́лерамі (вясёлкі) — игра́ть все́ми цвета́ми (ра́дуги)
колераадчува́льнасць ж., спец. цветочувстви́тельность
колераадчува́льны спец. цветочувстви́тельный
ко́леравы цветово́й;
○ ~вая слепата́ — цветова́я слепота́