наме́нчаны нато́ченный; см. намянці́ць
наме́ньваць несов., в разн. знач. наме́нивать; см. намяня́ць
наме́р, -ру м. наме́рение ср.; (преимущественно дурной, предосудительный) у́мысел;
до́брыя ~ры — до́брые наме́рения;
цвёрды н. — твёрдое наме́рение;
◊ без ~ру — без у́мысла; неумы́шленно;
з ~рам — с наме́рением; с у́мыслом; умы́шленно;
мець н. — намерева́ться, замышля́ть
наме́раны (к наме́раць) наме́ренный
наме́раць сов. наме́рить;
н. пяць ме́траў матэ́рыі — наме́рить пять ме́тров мате́рии
наме́рвацца I несов.
1. намерева́ться, реша́ть, вознаме́риваться;
2. (чым) наце́ливаться; заноси́ть (что); см. наме́рыцца 2
наме́рвацца II несов., страд. наме́риваться; см. наме́рваць
наме́рваць несов. наме́ривать; см. наме́раць
наме́рзнуцца сов. намёрзнуться, назя́бнуться
наме́рзнуць сов., в разн. знач. намёрзнуть;
каля́ кало́дзежа ~зла — безл. о́коло коло́дца намёрзло
наме́рзціся сов., разг., см. наме́рзнуцца