дурні́чнік, -ку
Verbum
анлайнавы слоўнікдурні́чына
дурно́та
1.
2.
дурны́
1. (лишённый ума) глу́пый;
2. (бестолковый, неразумный) глу́пый, дура́цкий;
3.
◊ д. як пень (як бара́н, як бот) — глуп как си́вый ме́рин;
~ны́я гро́шы — шальны́е де́ньги;
крыча́ць ~ны́м го́ласам — крича́ть благи́м ма́том;
~ны́я жа́рты — глу́пая шу́тка;
з ~но́га ро́зуму — от (с) большо́го ума́;
няма́ дурны́х! — нет дурако́в!;
на маю́ ~ну́ю галаву́ (дурны́ ро́зум) — по моему́ сла́бому разуме́нию...;
за ~но́й галаво́й нага́м неспако́й —
пашлі́ ~но́га, а за ім друго́га —
дуро́нік
дуро́ны
ду́рра
ду́рыкі, -каў
дуры́ла
дуры́цца