Verbum

wanting

[ˈwɑ:ntɪŋ]

adj.

яко́га не стае́, не хапа́е

to be wanting — не става́ць

One volume of the set is wanting — У кампле́кце не хапа́е аднаго́ то́ма

wanton

[ˈwɑ:ntən]

1.

adj.

1) неразва́жлівы, легкаду́мны

2) беспадста́ўны; без прычы́ны

a wanton attack — беспадста́ўныя напа́дкі, напа́дкі бяз дай прычы́ны

3) распу́сны

4) гульлі́вы; вясёлы; дурасьлі́вы

a wanton breeze — гульлі́вы ве́трык

a wanton child — дурасьлі́вае дзіця́

5) збуя́лы (пра расьлі́ны); раско́шны

2.

n.

распу́сьнік -а m., распу́сьніца f.

3.

v.i.

1) гуля́ць, дурэ́ць, распу́сьнічаць

The wind wantoned with the leaves — Ве́цер гуля́ў зь лі́сьцем

2) бу́йна разраста́цца; буя́ць