двухтыднёвы (што доўжыцца два тыдні) zwéiwöchig, víerzehntägig; (аб перыядычнасці выдання) zwéiwöchentlich, víerzehntäglich; Hálbmonats-; (пра дзіця і пад.) zwéi Wóchen alt;

двухтыднёвы заро́бак Zwéiwochenlohn m -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

брыка́цца, брыка́ць

1. (пра жывёл) (hínten) áusschlagen* vi;

2. (пра дзіця) strámpeln vi;

3. (упірацца) störrisch sein, sich auf etw. (A) verstéifen; bócken vi, bóckig sein

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

infantile

[ˈɪnfəntaɪl]

adj.

1) дзіця́чы, дзяці́ны

2) як дзіця́

3) ра́ньні, у ра́ньняй ста́дыі разьвіцьця́

infantile paralysis — дзіця́чы пара́люш, поліяміэлі́т -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

miscarry

[mɪsˈkæri]

v.i. -ries, -rying

1) цярпе́ць няўда́чу

2) не дайсьці́, прапа́сьці (пра ліст, пасы́лку)

3) скі́нуць (дача́сна нарадзі́ць); не данасі́ць (дзіця́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ца́ца, ‑ы, ж.

Разм.

1. Тое, чым можна забавіць дзіця; цацка. — Ты глянь, Валерык: бачыш — цаца! А вось сувойчык палатна. Колас.

2. У мове дзяцей — што‑н. вельмі харошае, прыемнае.

3. Пра паслухмянае, выхаванае дзіця. [Настаўніца:] — Вы не злуйце на Ліпку, яна была ў нас. Сёння Ліпка — вялікая цаца! Брыль. // звычайна іран. Пра чалавека наогул. Клопату [Надзі] хапала. Работа, дзіця далося ў знакі, ды і ён, Пракопавіч, не цаца быў. Радкевіч.

4. Пра таго, хто важнічае, мае вялікія прэтэнзіі. Маці ўжо цяпер меціцца хоць на якога-небудзь прымака, бо замуж да сябе такую цацу наўрад ці хто возьме. Кулакоўскі. — Цаца не вялікая. Возьмеш посцілку, падушку і палезеш на гарышча. Там сена мяккае. Сіўцоў. Што яна [Каця] ў разведцы разумее? Што яна за цаца такая, каб я перад ёю падымаў рукі ўгору? Сяркоў.

•••

Добрая цаца — пра ненадзейнага, нядобрага, хітрага чалавека. — Ну, па ім [Андрэю Каржакевічу] то плакаць вельмі няма чаго. Гэты набудзе. Сам з чортавых зубоў можа вырваць, добрая цаца, — сказаў Рыгор Варанец. Крапіва.

Цаца-цаца, ды ў кішэнь — пра таго, хто не праміне ўзяць чужое, прысвоіць што‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Атрача́ ’дзіця’ (Нас.). Рус. отроча́, балг. отро́че, славен. otročè, ст.-слав. отрочѧ, ст.-рус. отроча ’тс’. Утворана ад назоўніка отрокъ (гл. отрак) з суфіксам, які ўжываўся для ўтварэння назваў малых істот ‑ę. Магчыма, што беларускае слова працягвае старарускую форму, запазычаную з стараславянскай.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вярэ́кша — жартаўлівы зварот да дзіцяці (Працы, 6), рус. смал. верекса ’міфалагічная істота, якая выклікае ў дзіцяці хваробу, ад чаго дзіця плача, капрызіць’. Звязана з літ. ver̃kti, verkšlénti ’плакаць’, verksnỹs, verkšnà ’плакса’. Аб бел. суф. ‑ш‑а гл. Сцяцко, Афікс. наз., 75–76.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прывядзёнак ’дзіця, прыведзенае ў хату другой жонкай’ (Шат.), прывядзёнка, прывыді́нка ’падчарка’ (ЛА, 3, Клім.). Да прыве́сці, гл. ве́сці, відаць, праз стадыю назоўнікаў на ‑ень (пры́ведзень), утвораных ад дзеепрыметнікавых асноў, што, паводле Вярхова (Аб нек. асабл., 33–40), характэрны для сучаснай беларускай мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

przysądzić

зак. прысудзіць;

przysądzić majątność — прысудзіць маёмасць;

przysądzić dziecko — прысудзіць дзіця ў шлюбаразводным працэсе);

гл. przyznać

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ubabrać się

ubabra|ć się

зак. разм. забрудзіцца, выбрудзіцца;

dziecko ~ło się zupą — дзіця заляпалася супам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)