Verbum

экспатрыя́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Асоба, якая правяла экспатрыяцыю ці трапіла пад яе ўздзеянне.

экспатрыя́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да экспатрыянт.

экспатрыя́цыя, ‑і, ж.

Дабравольнае ці прымусовае высяленне каго‑н. за межы радзімы, якое звязана звычайна з пазбаўленнем праў грамадзянства.

[Ад лац. ex — з і patria — радзіма.]

экспедзі́раванне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. экспедзіраваць.

экспедзі́раваны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад экспедзіраваць.

экспедзі́равацца, ‑руецца; незак.

Зал. да экспедзіраваць.

экспедзі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Спец. Адправіць (адпраўляць) па прызначэнню (карэспандэнцыю, тавар і пад.).

[Ад лап. expedire — адпраўляць.]

экспеды́тар, ‑а, м.

1. Асоба, якая займаецца экспедыцыяй (у 1 знач.). Людзей у кабінеце поўна, але да стала праціскаецца і працягвае дакумент экспедытар чужога завода. Скрыган.

2. Начальнік аддзялення ў некаторых установах дарэвалюцыйнай Расіі.

[Ням. Expeditor.]

экспеды́тарка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Разм. Жан. да экспедытар.

экспеды́тарскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да экспедытара. Экспедытарская пасада.