Verbum

геатрапі́зм, ‑у, м.

Здольнасць раслін рэагаваць назямное прыцяжэнне.

[Ад грэч. gē — зямля і trópos — паварот.]

геатэктані́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да геатэктонікі.

геатэкто́ніка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.

Раздзел геалогіі, які вывучае структуру, рухі, дэфармацыі і развіццё верхніх цвёрдых слаёў Зямлі ў сувязі з развіццём Зямлі наогул.

[Ад грэч. gē — зямля і tektónika — будаўніцтва.]

геатэрма́льны, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з унутраным цяплом Зямлі і яго выкарыстаннем. Геатэрмальная станцыя.

[Ад грэч. gē — зямля і thérme — цяпло.]

геафі́зік, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне геафізікі.

геафі́зіка, ‑і, ДМ ‑зіцы, ж.

Комплекс навук аб фізічных уласцівасцях Зямлі і аб фізічных працэсах, якія ў ёй адбываюцца.

геафізі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да геафізікі. Геафізічная абсерваторыя.

геахі́мік, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне геахіміі.

геахімі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да геахіміі. Геахімічныя даследаванні. Геахімічныя працэсы.

геахі́мія, ‑і, ж.

Навука аб хімічным саставе Зямлі і законах распаўсюджання, размеркавання, спалучэння хімічных элементаў у зямной кары.