Verbum

наара́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад наараць.

наара́цца, ‑аруся, ‑арэшся, ‑арэцца; зак.

Разм. Паараць доўга ці праз меру, стаміцца ад арання.

наара́ць, ‑ару, ‑арэш, ‑арэ; зак.

1. чаго і без дап. Узараць нейкую колькасць зямлі. [Іван Пятровіч:] — Пакуль гэта .. [яравое] паспее, дык пад азіміну вунь колькі наараць можна. Пальчэўскі.

2. што. Разм. Узняць араннем. Завішнюк успомніў, што гэта града, колішняя пагранічная града, якую нааралі ў лонаўскіх лясах у дваццатым годзе. Пташнікаў.

наарфава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад наарфаваць.

наарфава́ць, ‑фую, ‑фуеш, ‑фуе; зак., чаго.

Ачысціць пры дапамозе арфы ​² нейкую колькасць збожжа.

нааскраба́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Аскрэбці вялікую колькасць чаго‑н. Нааскрабаць морквы.

нааскуба́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Аскубці вялікую колькасць чаго‑н. Нааскубаць пер’я.

нааску́бваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Тое, што і нааскубаць.

наасо́ўвацца, ‑аецца; зак.

Асунуцца ў вялікай колькасці. Наасоўвалася пяску з берага.

наатраса́цца, ‑аецца; зак.

Атрэсціся, апасці ў вялікай колькасці. Наатрасалася сліў. Наатрасалася лісця.