Verbum

аняме́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да анямечыць.

аняме́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Зрабіцца падобным на немца па мове, звычаях; засвоіць мову, звычаі немцаў.

аняме́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго.

Прымусіць стаць падобным на немца па мове і звычаях.

ао́рта, ‑ы, ДМ ‑рце, ж.

Галоўная артэрыя ў арганізме пазваночных і чалавека, якая выходзіць з левага жалудачка сэрца і жывіць артэрыяльнай крывёю ўсе органы цела, акрамя лёгкіх.

[Грэч. aorte.]

ао́рыст, ‑а, М ‑сце, м.

Спец. У грэчаскай, стараславянскай і некаторых іншых мовах — адна з форм прошлага часу дзеяслова, якая выражае імгненнасць і закончанасць дзеяння.

[Грэч. aoristos.]

апаве́шчаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад апавясціць.

апавіва́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да апавіцца.

2. Зал. да апавіваць.

апавіва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да апавіць.

апаві́ты, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад апавіць.

апаві́цца, апаўюся, апаўешся, апаўецца; апаўёмся, апаўяцеся; зак.

1. Апавіць сябе чым‑н. Апавіцца шалікам.

2. перан. Пакрыцца з усіх бакоў, ахутацца; заслацца (дымам, туманам). На сцяне партрэт Янкі Купалы ўжо апавіўся змрокам. Пестрак.