Verbum

рэнега́т, ‑а, М ‑гаце, м.

Чалавек, які адмовіўся ад сваіх поглядаў і перайшоў у лагер праціўніка; здраднік, адступнік.

[Ад лац. renegare — адракаюся.]

рэнега́тка, ‑і, ДМ ‑тцы, Р мн. ‑так; ж.

Жан. да рэнегат.

рэнега́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэнегата, уласцівы рэнегату. Рэнегацкі настрой. Рэнегацкі ўчынак.

рэнега́цтва, ‑а, н.

Учынак, паводзіны рэнегата; здрада, адступніцтва. У другім вершы — пафаснае асуджэнне паэтам здрадніцтва, рэнегацтва тых, што забылі родны край, «адракліся, прадалі і аддалі ў палон». Лойка.

рэнеса́нс, ‑у, м.

1. Тое, што і Адраджэнне (у 2 знач.).

2. Архітэктурны стыль эпохі Адраджэння.

[Фр. Renaissance — адраджэнне.]

рэнеса́нсавы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і рэнесансны. Падпарадкоўваючыся рэнесансаваму патрабаванню паслядоўнасці, яснасці, зграбнасці выкладання зместу, Гусоўскі стрымлівае лірычныя адступленні. У. Калеснік.

рэнеса́нсны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэнесансу, уласцівы яму. Рэнесансныя тэндэнцыі.

рэ́ній, ‑ю, м.

Цяжкі тугаплаўкі метал, падобны на плаціну.

[Ад назвы Рэйнскай вобласці Германіі.]

рэнкло́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Сорт буйных круглых салодкіх сліў.

[Фр. reine-claude.]

рэно́нс, ‑у, м.

У картачнай гульні — адсутнасць карты якой‑н. масці ў іграка.

[Фр. renonce.]