адмо́чванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адмочваць — адмачыць.
адмо́чвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да адмочваць.
адмо́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адмачыць.
адмурава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.
Пабудаваць з каменя ці з цэглы; вымураваць. Адмураваць дом.
адмуці́ць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак., што.
Спец. Аддзяліць адны часткі сумесі ад другіх, перамешваючы з вадой і даючы асесці цяжэйшым. Адмуціць вапну.
адму́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адмуціць.
адму́чванне, ‑я, н.
Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. адмучваць — адмуціць.
адму́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адмуціць.
адму́чыцца, ‑мучуся, ‑мучышся, ‑мучыцца; зак.
Прамучыцца пэўны час. [Дзед:] — Я і так буду ўсё жыццё локці сабе кусаць — гэта ж праз мяне ты амаль цэлы год у канцлагеры адмучыўся, ледзь жывы астаўся. Сачанка. // Скончыць, перастаць мучыцца. // Памерці; смерцю пазбавіцца ад мук. — Гарыць увесь [пра закатаванага фашыстамі да непрытомнасці хлопчыка] ... Дзе толькі сілы бяруцца! Тут і мужык не вытрымае ... Той, што сувязны быў, памёр. Адмучыўся бедалага. Бураўкін.
адму́чыць, ‑мучу, ‑мучыш, ‑мучыць; зак.
Прамучыць пэўны час.