мятлі́шча, ‑а, н.
Палка, на якую насаджваецца мяцёлка, дзяржанне мятлы. [Банадысь] нешта яшчэ кешкаўся на таку, стукаў мятлішчам па чымсьці драўляным. Чорны.
мятлю́г, метлюгу, м.
Тое, што і мятліца. Мігаціць.. [луг] краскамі, залаціцца паспяваючым метлюгом і вабіць да сябе. Нікановіч.
мятну́цца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; ‑нёмся, ‑няцеся; зак.
Абл. Кінуцца куды‑н., у нейкім напрамку. З двара мятнуліся ў вуліцу гурбою дзеці, пабеглі на старастаў двор. Галавач. Напружыўшы ўсе сілы, Юткевіч матнуўся на сярэдзіну вуліцы і пабег... Мікуліч.
мя́тны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да мяты, уласцівы ёй. Мятны пах. // Прыгатаваны з мяты, з мятай. Мятныя цукеркі.
мятушы́ць, ‑тушу, ‑тушыш, ‑тушыць; незак., каго-што.
Разм. Прыводзіць у замяшанне; мяць. Мятушыць варожыя войскі.
мя́ты, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад мяць (у 1–4 знач.).
2. у знач. прым. Які стаў няроўным, нягладкім; пакамечаны. Гаварыў.. каржакаваты мужчына .. з пажылым і простым сялянскім тварам пад мятай палявой канфедэраткай. Брыль. // Спец. Ціснёны (аб тканінах). Мяты плюш.
3. у знач. прым. Пазбаўлены пругкасці, цвёрдых пругкіх частак. Мятая трава. Мяты лён.
•••
Мятая пара (спец.) гл. пара.
мяў, выкл.
Ужываецца гукапераймальна для абазначэння крыку катоў.
мя́ўканне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. мяўкаць; гукі гэтага дзеяння.
мя́ўкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Крычаць (пра катоў). Кот, які да гэтага мяўкаў, супакойваецца і смачна есць. Крапіва.
мя́ўкнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Аднакр. да мяўкаць.