адгада́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адгадаць.
адгада́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разгадаць загадку; правільна вырашыць пытанне, якое патрабуе здагадкі, кемлівасці. [Пан:] — Загадаю вам [беднаму і багатаму] тры загадкі: што на свеце сыцей за ўсё? што на свеце саладзей за ўсё? што на свеце шпарчэй за ўсё? Хто адгадае, таму і карова застаецца. Якімовіч. // Вызначыць што‑н., даведацца аб чым‑н. інтуітыўна, пры дапамозе здагадкі. Волька з паўслова ўмела адгадаць Міхалаву думку. Васілевіч. Часамі, седзячы ў сябе на ганку, я разглядаў гэтыя гамакі і стараўся адгадаць, каторы з іх Данусін. Карпюк. // Па якіх‑н. прыкметах уведаць аб чым‑н. наперад; прадбачыць. І так і сяк яны [Даніла і Марынка] мяркуюць, Каб адгадаць падзеі ход. Колас. // Пазнаць каго‑, што‑н. Ціхаміру раптам захацелася пашукаць знаёмых, і ён прайшоўся між лавак, але знаёмых не было, ды і наўрад ці адгадаў бы ён тут каго, каб нават і былі: гады ж не так сабе ішлі. Чыгрынаў. Шпалеры на сценах да таго выцвілі, што нельга адгадаць іх першапачатковы колер. Пестрак.
адга́дванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адгадваць — адгадаць.
адга́двацца, ‑аецца; незак.
1. Угадвацца. За соснамі адгадваўся блізкі праліў, чутно было, як ліжуць гальку хвалі. Лупсякоў.
2. Зал. да адгадваць.
адга́дваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адгадаць.
адгадзі́ць, ‑гаджу, ‑годзіш, ‑годзіць; зак.
Разм. Робячы што‑н. добрае, аддзякаваць за паслугу. І сабака за дабро ўмее адгадзіць. Прыказка.
адга́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.
Адказ на загадку; рашэнне, якое раскрывае якую‑н. тайну. Як сагрэўся [Ігнат], пачаў здагадвацца, куды яго вязуць, і спалохаўся нечаканай адгадкі. Галавач.
адгадо́ўвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да адгадоўваць.
адгадо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адгадаваць.
адга́дчык, ‑а, м.
Разм. Той, хто ўмее адгадваць, адгадвае што‑н.