жвя́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Шумна прыцмокваючы, перажоўваць ежу; чвякаць.
жвя́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Разм. Аднакр. да жвякаць.
жгут, ‑а, М жгуце, м.
1. Эластычная гумавая трубка, бінт або іншы падобны прадмет, якімі перавязваюць канечнасць, каб спыніць кровацячэнне. Над камісарам схіліўся сапёр, пераціскаючы раменным жгутом параненую нагу. Лынькоў. Грыцко паспешліва круціў з лазы жгуты і перавязваў Святлане ногі вышэй каленяў. Кулакоўскі.
2. Туга скручаны кавалак тканіны, саломы і пад. Саламяны жгут.
жгу́цік, ‑а, м.
1. Памянш. да жгут.
2. Ніцепадобны выраст на целе прасцейшых арганізмаў, які служыць органам руху.
жгу́цікавыя, ‑ых.
Група прасцейшых арганізмаў, органамі руху ў якіх з’яўляюцца жгуцікі.
жда́нкі, ‑нак; адз. няма.
Разм. Тое, што чакаюць, на што спадзяюцца, пра што мараць.
•••
Жданкі паесці гл. паесці.
жда́цца, жджэцца; незак. (часцей з адмоўем).
Тое, што і чакацца.
ждаць, жду, жджэш, жджэ; жджом, жджаце; заг. жджы; незак., каго-чаго і дап.
Тое, што і чакаць. Жджэ кабетка: хоча бачыць Сына дарагога. Колас. [Гарлахвацкі:] А старасць не жджэ. Яна, подлая, памаленьку, нячутна падкрадваецца. Крапіва.
жлу́кта 1, ‑ы, ДМ ‑кце, Т ‑ай, ж.; ‑а, М ‑у, Т ‑ам, н.
Абл. Пасудзіна для запарвання бялізны, выдзеўбаная ў форме кадушкі з драўлянай калоды. У клеці паставілі дзежкі, карыты, жлукту, ступу ды другія гаспадарчыя прылады. Галавач. [Уладзік] перакульвае жлукта і па ім узбіраецца на прыбудаваны да хаты хляўчук. Кандрусевіч.
жлу́кта 2, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑е Т ‑ай, ж.
Разм. Пра таго, хто многа п’е, апіваецца. — Скарачае гэтай чорнай сівухай свой паганы век, жлукта няшчасная. Паслядовіч.
жлуктава́льны, ‑ая, ‑ае.
Прызначаны для жлукчання. Жлуктавальны кацёл.