адво́рвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да адворваць.
адво́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адараць 1.
адво́страны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адвастрыць.
адво́стрываць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адвастрыць.
адву́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адвучыць.
адву́чванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адвучваць — адвучыць.
адву́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да адвучыцца (у 1 знач.).
адву́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адвучыць.
адвучы́цца, ‑вучуся, ‑вучышся, ‑вучыцца; зак.
1. ад чаго і з інф. Адвыкнуць ад чаго‑н. Колькі ні смяяліся з .. [Якавенкі] таварышы, ён усё не мог адвучыцца ад гэтага нязграбнага жэста. Мележ. Адвучылася смяяцца [Малання] за вайну, дык і цяпер яшчэ ўсё не наважыцца. Кулакоўскі.
2. Разм. Закончыць навучанне, перастаць вучыцца. Адвучылася Люба ў гімназіі. І радасна адначасна было ад гэтага і сумна. Мурашка.
адвучы́ць, ‑вучу, ‑вучыш, ‑вучыць; зак., каго-што.
1. Прымусіць адвыкнуць ад чаго‑н. Адвучыць ад дрэннай прывычкі. □ Тры гады, якія пражыла Малання ў горадзе, адвучылі Кандрата бачыць у ёй сваю сялянку. Галавач. [Трахім:] — Мне яшчэ ў маладосці адзін вучоны чалавек гаварыў: «Калі ваўку не даваць мяса змалку, дык можна адвучыць яго ад драпежніцтва». Пальчэўскі.
2. Разм. Закончыць вучэнне, перастаць вучыць, навучаць.