распу́таны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад распутаць.
распу́тацца, ‑аецца; зак.
Вызваліцца ад таго, чым спутаны. Конь распутаўся.
распу́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Вызваліць ад пута, путаў. [Сцёпка] дрыготкімі рукамі распутаў каня, узлез яму на спіну... Хомчанка.
распу́твацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да распутацца.
2. Зал. да распутваць.
распу́тваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да распутаць.
распуха́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. распухаць — распухнуць.
распуха́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да распухнуць.
распу́хлы, ‑ая, ‑ае.
1. Які распух, апух. Сцепаніда плакала, шморгала распухлым носам, туліла да грудзей малодшых — Валерку і Волечку. Асіпенка. [Хлопец] дакрануўся да распухлай губы. — Б’ешся ты здорава, — засмяяўся ён. Караткевіч.
2. перан. Разм. Які моцна павялічыўся ў памерах, аб’ёме. [Красікаў] запісваў у свой распухлы блакнот заданне на другую палову дня. Грахоўскі.
распу́хнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. распух, ‑ла; зак.
1. Моцна апухнуць; ацячы. Чыжык вельмі пахудзеў за гэты час, некалі бялёсы твар яго пачарнеў ад ветру і доўгага сядзення ля кастроў, губы патрэскаліся і распухлі. Лупсякоў. Хлопчыка пакусалі пчолы, ён увесь распух і пакутаваў страшэнна. Васілевіч.
2. перан. Разм. Моцна павялічыцца ў памерах. Ручай распух і выйшаў з берагоў. Шамякін.
распу́шаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад распушыць.