распу́джванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. распуджваць — распудзіць.
распу́джвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да распуджваць.
распу́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да распудзіць.
распу́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., каго-што.
Напалохаўшы, разагнаць у розныя бакі. Відаць, валтузня з ляшчом распудзіла рыбу, і Косціку зноў прыйшлося сядзець без занятку доўгі час. Ляўданскі. — Без лодкі мы тут не дадзім рады, — апаў духам Іван. — Распудзім толькі баброў... Масарэнка.
распужа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Тое, што і распудзіць.
распукну́ты, ‑ая, ‑ае.
Які ўжо распукнуўся, на якім распукнуліся пупышкі. Вынеслі на двор пад распукнутую яблыню стол, разаслалі на ім белы ў складках абрус. Ракітны.
распукну́цца, ‑не́цца; зак.
Разм. Распусціцца (пра пупышкі). — Я сплю, а ўжо вясна прыйшла, — Пупышка голас падала, І тут жа распукнулася, І сонейку ўсміхнулася. Муравейка.
распунсаве́цца, ‑еюся, ‑еешся, ‑еецца; зак.
Разм. Стаць пунсовым. Распунсавеліся шчокі.
распуска́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. распускаць — распусціць і распускацца — распусціцца.