гу́ста,
1. Прысл. да густы.
2. безас. у знач. вык. Вельмі многа, поўна, у дастатку. — Ну, гэта не заўсёды так бывае, — запярэчыў Саўка, — калі пуста, а калі і густа. Колас. // (з адмоўем: не густа). Вельмі мала. Камуністаў у раёне было не дужа густа, і амаль усе яны стаялі на адказных работах. Сабаленка.
густа...
Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «густы», напрыклад: густавалосы, густацёрты, густашэрсны.
густавало́сы, ‑ая, ‑ае.
З густымі валасамі. [Перад Асвяцімскім] стаялі дзве Волькі, такія самыя — маладыя, чарнавокія, густавалосыя. Чорны.
густава́ты, ‑ая, ‑ае.
Трохі гусцейшы, чым трэба. Густаваты раствор.
густава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак.
Абл. Спрабаваць на смак. // Па смаку падыходзіць адно да другога. [Джузепе:] А дай-тка мне, Джакобе, смажаніны, Каб ведаць, як яна густуе З віном вось гэтым. Клімковіч.
густалі́сты, ‑ая, ‑ае.
Густа паромы лісцем. Раскідвалі густалістае вецце магутныя ліпы. Хадкевіч.
густанасе́лены, ‑ая, ‑ае; ‑лен, ‑а.
З вялікай шчыльнасцю насельніцтва. Густанаселеная краіна.
густата́, ‑ы, ДМ ‑таце, ж.
Уласцівасць і стан густога. Густата лесу.
густаўшчы́на, ‑ы, ж.
Разм. Ацэнка якіх‑н. з’яў толькі з пункту гледжання свайго суб’ектыўнага густу (у 2 знач.).
густацёрты, ‑ая, ‑ае.
Які мае выгляд густой пасты (пра фарбы).