гурча́нне, ‑я,
Verbum
анлайнавы слоўнікТлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прадмова ∙ Скарачэнні ∙ Кніга ў PDF/DjVuгурча́ць, ‑чыць;
Ствараць раўнамерныя, прыглушаным гукі (пра шум матораў, вады і пад.).
гуры́ец,
гуры́йка,
гуры́йскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да гурыйцаў, належыць ім.
гуры́йцы, ‑аў;
Назва грузінаў, якія жывуць у заходніх раёнах Грузінскай ССР.
гу́рыя, ‑і,
Згодна з каранам, вечна маладая прыгажуня, якая жыве ў раі і ўпрыгожвае там жыццё праведнікаў.
[З арабск.]
гуса́к, ‑а,
Самец гусі.
гу́санька, ‑і,
гуса́р, ‑а,
1. Салдат венгерскай лёгкай кавалерыі, уведзенай у XV ст.
2. У царскай і некаторых іншаземных арміях — ваенны з часцей лёгкай кавалерыі, якія насілі форму венгерскага ўзору.
[Венг. huszar.]