Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ПрадмоваСкарачэнніКніга ў PDF/DjVu

гурча́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. гурчаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. З-за Нёмана даносілася глухое гурчанне далёкага грому. Колас. Пад вокнамі звінеў ручай. Калі было адчынена акно, Федзя чуў яго гурчанне, такое мяккае, лагоднае, падобнае на мурлыканне кошкі. Хомчанка.

гурча́ць, ‑чыць; незак.

Ствараць раўнамерныя, прыглушаным гукі (пра шум матораў, вады і пад.). Рухавік гурчыць роўна, аднатонна і яшчэ больш наганяе сум. Кулакоўскі. Песня звонка гучыць, І гурчаць цягачы. Панчанка.

гуры́ец,

гл. гурыйцы.

гуры́йка,

гл. гурыйцы.

гуры́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гурыйцаў, належыць ім. Гурыйская гаворка. Гурыйскі звычай.

гуры́йцы, ‑аў; адз. гурыец, ‑рыйца, м.; гурыйка, ‑і, ДМ ‑рыйцы; мн. гурыйкі, ‑рыек; ж.

Назва грузінаў, якія жывуць у заходніх раёнах Грузінскай ССР.

гу́рыя, ‑і, ж.

Згодна з каранам, вечна маладая прыгажуня, якая жыве ў раі і ўпрыгожвае там жыццё праведнікаў.

[З арабск.]

гуса́к, ‑а, м.

Самец гусі.

гу́санька, ‑і, ДМ ‑ньцы; Р мн. ‑нек; ж.

Разм. і нар.-паэт. Памянш.-ласк. да гусь. Ой ляцелі гусанькі цераз сад. З нар. песні.

гуса́р, ‑а, м.

1. Салдат венгерскай лёгкай кавалерыі, уведзенай у XV ст.

2. У царскай і некаторых іншаземных арміях — ваенны з часцей лёгкай кавалерыі, якія насілі форму венгерскага ўзору.

[Венг. huszar.]