раскірэ́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад раскірэчыць.
раскірэ́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да раскірэчыцца.
раскірэ́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да раскірэчыць.
раскірэ́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.
Разм. Тое, што і раскарачыцца.
раскірэ́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.
Разм. Тое, што і раскарачыць. [Стары ляснік] пахіліўся, раскірэчыў ногі і [зу]сім непрыгожа асеў к зямлі. Гарэцкі. Сцяпан раскірэчыў ногі, учапіўся рукамі за штакеціны. Асіпенка.
раскіса́нне, ‑я, н.
Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. раскісаць — раскіснуць.
раскіса́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да раскіснуць.
раскісле́нне, ‑я, н.
Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. раскісляць — раскісліць.
раскіслі́ць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.
Спец. Ачысціць метал, выдаліўшы з яго лішні кісларод.
раскі́слы, ‑ая, ‑ае.
1. Які раскіс, ператварыўся ў вязкае месіва. Раскіслая дарога. □ Ледзь вырываючы ногі з раскіслага глею, [Гораў] пайшоў да брамы. Караткевіч. // Набраклы, размоклы. Валодзя не сказаў нічога, адно задуменна пазіраў з-пад раскіслага, падобнага на сабачае вуха казырка. Мележ.
2. перан. Расслаблены, разамлелы. Таварыш Васіль азірнуўся, і вочы ўбачылі раскіслы, нявыспаны твар у жоўтай шчаціне няголенай барады. Пестрак. // Які страціў волю, здольнасць дзейнічаць. Дзмітрый здагадаўся, што стралку проста боязна. Хацелася пакрычаць на гэтага раскіслага здаравяка, але ўтрымаўся. Беразняк.