Verbum

абязлю́дзенне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. абязлюдзець.

абязлю́дзець, ‑ее; зак.

Стаць бязлюдным, пустэльным. Мы спынілі бескарысную дыскусію. Пляж абязлюдзеў, ды і нам заставацца на ім не было ніякай ахвоты. Лынькоў.

абязлю́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.

Зрабіць бязлюдным, пустэльным. Беззямелле, а значыць — звязанае з ім адыходніцтва, магло абязлюдзіць землі. Караткевіч.

абязлю́днець, ‑ее; зак.

Тое, што і абязлюдзець. З-за позняга часу вуліцы абязлюднелі. Сабаленка.

аб’язны́, ‑ая, ‑ое.

Такі, па якім аб’язджаюць; кружны. Аб’язная дарога.

абязры́бець, ‑ее; зак.

Стаць бязрыбным. Возера абязрыбела.

абязры́біць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., што.

Зрабіць бязрыбным. Абязрыбіць раку.

абязры́блены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абязрыбіць.

абялі́ць, абялю, абеліш, абеліць; зак., каго-што.

1. Зрабіць белым.

2. Разм. Зняць скуру з забітай жывёліны. Абяліць барана.

3. перан. Зняць з каго‑н. падазрэнне; даказаць чыю‑н. невінаватасць; апраўдаць. [Сямён Парфёнавіч:] — Хоча абяліць таго, хто сам сябе ачарніў. Шамякін.

абяля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да абяліць (у 3 знач.).