Verbum

нало́бнік, ‑а, м.

1. Частка конскай вуздэчку якая праходзіць упоперак ілба.

2. Рэменьчык, які завязваецца на галаву для падтрымкі валасоў у час работы.

нало́бны, ‑ая, ‑ае.

Які надзяваецца на лоб. Налобная павязка.

нало́жвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да належыцца.

нало́жніца, ‑ы, ж.

Уст. Палюбоўніца.

нало́жніцтва, ‑а, н.

Кніжн. уст. Стан і становішча наложніцы; пазашлюбнае сужыццё.

нало́маны,

гл. наламаны.

нало́мваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да наламаць.

нало́мліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да наламаць (у 1, 2 знач.).

нало́пацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм. груб. Наесціся, нажэрціся. Налопацца кашы.

нало́ўлены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад налавіць.