накуры́цца, ‑куруся, ‑курышся, ‑курыцца; зак.
Уволю, многа пакурыць.
накуры́ць, ‑куру, ‑курыш, ‑курыць; зак.
Курачы, напоўніць памяшканне табачным дымам. У калгаснай канцылярыі ўжо паспелі накурыць. Пянкрат. — А браточкі мае! Вось накурылі, і бацькі роднага не распазнаў бы, — забурчаў пад нос Гарбуз. Чарот.
накурэ́ць, ‑эе; зак.
Напусціць дыму; накуродымець. Накурэла галавешка ў хаце.
наку́саны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад накусіць.
накуса́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад накусаць.
накуса́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.); каго-што. Пакусаць, нарабіць укусаў у многіх месцах (пра насякомых). Накусалі камары рукі. □ Конь злосна махае галавою, спыняецца і трэ вочы аб калені пярэдніх ног або дастае галавою і зубамі хапае за месцы, дзе накусалі сляпні. Галавач.
2. чаго. Разм. Адкусваючы шчыпцамі, нарабіць кавалкаў. Накусаць цукру. Накусаць дроту.
наку́сванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. накусваць 2.
наку́сваць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да накусаць.
наку́сваць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да накусіць.
накусі́ць, ‑кушу, ‑кусіш, ‑кусіць; зак., што.
Пракусіць злёгку, зверху, не да канца. Накусіць яблык.
накуха́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., чаго і без дап.
Разм. Наварыць чаго‑н., прыгатаваць у нейкай колькасці. Дастаўшы чыгунах.., [Андрэй Данілавіч] заглядваў у пасудзіну і дабрадушна бубніў: «Ну, а тут што ёсць? Чаго нам тут накухарыла?..» Ракітны.
накцю́рн, ‑а, м.
Невялікі музычны твор лірычнага характару. Накцюрны Шапэна.
[Фр. nocturne — літаральна начны.]