жарабо́к, ‑бка, м.
Непакладаны конь; конь-самец. Жарабок-стаеннік. Племянны жарабок. □ Быў у .. [Шахлевіча] тут улюбёны жарабок са спецыяльным прызначэннем множыць конскую народу. Колас. На ўсім скаку мог заарканіць Касым самага дзікага жарабка, за кароткі час аб’ездзіць яго. Даніленка.
жарабя́ і жарабё, ‑бя́ці; мн. ‑бя́ты, ‑бя́т; н.
Дзіцяня каня.
жарабя́чы, ‑ая, ‑ае.
Які належыць жарабяці, уласцівы яму. Жарабячае ржанне.
жаравы́, ‑ая, ‑ое.
Які награваецца пры дапамозе жару (у 1 знач.). Жаравая труба. Жаравы прас.
жаралі́сты, ‑ая, ‑ае.
Разм. З вялікім жаралом або некалькімі жароламі. Жаралісты дуб.
жарало́, ‑а́; мн. жаро́лы (з ліч. 2, 3, 4 жаралы́), жаро́лаў; н.
1. Глыбокая адтуліна ў чым‑н. Жарало вулкана. □ Падаючы, [клён] прабіў сукам жарало ў зямлі. Лужанін. // Адтуліна ў ствале тоўстага дрэва. Уся гэта лука выглядала пышным старасвецкім садам, дзе замест пладовых дрэў раслі разложыстыя, дуплястыя, з асмаленымі жароламі дубы, убраныя чорнымі шапкамі буславых гнёздаў. Колас. // Назва пярэдняй адтуліны ствала гарматы. Гармату павярнулі жаралом у бок палякаў і пачалі біць. Колас.
жарапаніжа́льны, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і гарачкапаніжальны.
жаратру́бны, ‑ая, ‑ае.
Які награваецца гарачым газам, што праходзіць па жаравых трубах (пра паравы кацёл).
жарго́н, ‑у, м.
Мова якой‑н. прафесіянальнай або сацыяльнай групы, насычаная вялікай колькасцю слоў і выразаў, спецыфічных толькі для гэтай групы. Жаргон дваранскага салона. Акцёрскі жаргон. // Умоўная мова, зразумелая толькі пэўнаму асяроддзю; арго. Зладзейскі жаргон.
[Фр. jargoh.]