Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ПрадмоваСкарачэнніКніга ў PDF/DjVu

шынарамо́нтны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рамонту шын; які робіць рамонт шын. Шынарамонтны завод.

шы́начны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да шынкі. Шыначнае мяса.

шыне́ль, ‑няля, м.

Форменнае паліто спецыяльнага пакрою, са складкай на спіне і хлясцікам. У гэты час да стала падышоў малады рослы ў вайсковым шынялі хлапец. Сташэўскі. Тады, калі Віктар апранаў новы шынель, гімнасцёрку, ватнікі, яму стала шкада запаснога палка. Навуменка.

[Ад фр. chenille.]

шыне́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да шыняля; прызначаны для шыняля. Шынельнае сукно.

2. у знач. наз. шыне́льная, ‑ай, ж. Памяшканне, дзе здымаюць шынялі, галаўныя ўборы.

шы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Сцегнавая ці лапатачная частка тушы свінні або барана, адпаведным чынам прыгатаваная для ўжывання. Вепручок рос ладны, ружовы, таму на вялікдзень былі на стале і шынка з мяккім сальцам, і мармуровыя каркавіны, і вэнджаныя кілбасы з пахучым кменам. Рамановіч. У маёнтку князя Абхазава яшчэ не страцілі смаку да вяпровай шынкі. Самуйлёнак.

[Ням. Schinken.]

шынка́р, ‑а, м.

Уст.

1. Уладальнік шынка або прадавец спіртных напіткаў у ім. Не было патрэбы адбудоўваць карчму і не было каму заступіць месца старога шынкара: сыноў Абрам не меў, а дочкі павыходзілі замуж. Колас.

2. Асоба, якая займаецца шынкарствам.

шынка́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Уст. Жан. да шынкар.

шынка́рскі, ‑ая, ‑ае.

Уст. Які мае адносіны да шынкара. Шынкарскае жыццё.

шынка́рства, ‑а, н.

Уст.

1. Утрыманне шынка як род занятку.

2. Забаронены законам выраб і гандаль спіртнымі напіткамі.

шынка́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак.

Уст. Займацца шынкарствам. Хацеў і там адзін карчмар атаўбавацца ды шынкарыць. Дубоўка.