Verbum

найма́льнік, ‑а, м.

Той, хто наймае каго‑н. або што‑н. Наймальнік рабочых. Наймальнік кватэры.

найма́льніца, ‑ы, ж.

Жан. да наймальнік.

найма́льніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да наймальніка. Наймальніцкія правы.

найма́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. наймаць — наняць.

найма́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да наняцца.

2. Зал. да наймаць.

найма́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да наняць.

найме́нне, ‑я, н.

Назва, імя. Тут жыве адна дзяўчына па найменню Мілавіца, а на выгляд — як зарніца! Дубоўка.

найме́нны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Названы, абазначаны.

•••

Найменны лік гл. лік.

найме́нш, прысл.

1. Менш за ўсё. Найлепш расказана [у літаратуры] аб тым, што адбывалася ўранні 22 чэрвеня 1941 года на сотнях ціхіх застаў. Брыль.

2. У спалучэнні з якаснымі прыметнікамі ўтварае найвышэйшую ступень апошніх. Найменш смелы.

найме́ншы, ‑ая, ‑ае.

Самы меншы, самы малы. Найменшая частка.

•••

Ісці па лініі найменшага супраціўлення гл. ісці.