Verbum

глаўкаве́рх, ‑а, м.

Вярхоўны галоўнакамандуючы.

глаўко́ма, ‑ы, ж.

Хвароба вачэй, пры якой павышаецца ціск унутры вока.

[Грэч. glaukōma.]

гле́ба, ‑ы, ж.

1. Верхні пласт зямлі, на якім вырастае расліннасць. // Такі пласт з пункту гледжання яго саставу, уласцівасцей і пад. Падзолістая глеба. Урадлівая глеба. Лёгкія глебы.

2. перан. Апора, аснова. Самакрытыка — тая здаровая глеба, на якой гадуецца і выхоўваецца новы чалавек. Колас.

•••

Засаленне глебы гл. засаленне.

Адчуць глебу пад нагамі гл. адчуць.

Выбіць глебу з-пад чыіх ног гл. выбіць.

Зандзіраваць глебу гл. зандзіраваць.

Расчысціць глебу для чаго гл. расчысціць.

Стаяць на цвёрдай глебе гл. стаяць.

Траціць глебу пад нагамі гл. траціць.

глебаапрацо́ўчы, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для апрацоўкі глебы. Глебаапрацоўчыя машыны.

глебаахо́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які ахоўвае глебу ад неспрыяльных уплываў (забалочвання, перасыхання і пад.). Глебаахоўныя насаджэнні.

гле́бавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да глебы (у 1 знач.). Глебавыя бактэрыі. Глебавая вільгаць. // Прызначаны для вывучэння, даследавання глебы. Глебавая карта. Глебавы зонд.

глебазна́вец, ‑наўца, м.

Спецыяліст у галіне глебазнаўства.

глебазна́ўства, ‑а, н.

Навука, якая займаецца вывучэннем глебы (у 1 знач.).

глебазна́ўчы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да глебазнаўства, глебазнаўцаў. Глебазнаўчы факультэт. Глебазнаўчая нарада.

глебапаглы́бнік, ‑а, м.

Прыстасаванне ў плузе для паглыблення ворнага слоя глебы шляхам рыхлення дна баразны.