Verbum

разлу́шчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да разлушчыць.

разлу́шчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.

Раскрыць (абалонку), расцерабіць, каб дастаць семя. Разлушчыць стручок. □ Васіліна сарвала каласок, які здаўся ёй большым за іншыя, разлушчыла яго, углядаючыся ў малочныя зярняткі, і нездаволена пакруціла галавой: — Ну і жыта, не маглі абмяняць на гатунковае. — Хадкевіч.

разлыга́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад разлыгаць.

разлыга́цца, ‑аецца; зак.

Вызваліцца ад вяроўкі, якой быў залыганы; развязацца. Конь разлыгаўся.

разлыга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Зняць вяроўку з таго, хто быў залыганы. Разлыгаць карову.

разлы́гванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. разлыгваць — разлыгаць.

разлы́гвацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да разлыгацца.

2. Зал. да разлыгваць.

разлы́гваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да разлыгаць.

разлюбі́ць, ‑люблю, ‑любіш, ‑любіць; зак., каго-што.

Пакінуць, перастаць любіць каго‑, што‑н. [Маці:] — Ты .. [Тальку] не любіш, сынок? — Разлюбіў, — буркнуў Вова. Марціновіч. А мы, ірвануўшыся ў космас, Сваёй не разлюбім зямлі. Панчанка.

разлю́блены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад разлюбіць.