блізні́ца, ‑ы, ж.
Разм. Адна з блізнят жаночага полу.
блізнюкі́, ‑оў; адз. блізнюк, ‑а, м.
Разм. Тое, што і блізняты.
блізня́ткі, ‑так; адз. блізнятка, ‑а, н.
Памянш.-ласк. да блізняты.
блізня́ты, ‑нят; адз. блізня і блізнё, ‑ніці, Т ‑нём, н.
Дзеці адной маці, якія нарадзіліся адначасова. Па вуліцы ішлі Хведаравы дзяўчаткі-блізняты. Паўлаў. / у перан. ужыв. Вясною неяк бачыў зводдаль Два азярцы ў цішы лясной. Такія роўныя абодва, Нібы блізняты між сабой. Гілевіч. Нясмелы і няўмелы — блізняты. Прыказка.
блізня́чы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да блізнят.
блі́зу, прыназ.
Разм.
1. з Р. Каля. Нехта згадаў, што блізу [крыніцы], на самым узлессі, была магіла трох братоў. Дубоўка. Блізу рэчкі пан і кажа: — Ты, — кажа, — паставіш каня ды ад таго канца зойдзеш, а я буду цябе ля чыстага плёса чакаць. Скрыган.
2. з Н. Амаль. У выглядзе высокага бялявага маўчуна амаль зусім не было нічога семіцкага і ён вось пратрываў ужо блізу два гады ў палоне. Брыль.
блі́зшы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Тое, што і бліжэйшы (у 1, 2 знач.). Дзесьці на блізшым двары чуўся запознены голас казака: «Но, ты, не дурэй!» Лобан.
блізю́тка, прысл.
Разм. Вельмі, зусім блізка; блізенька. Круцяцца блізютка Галкі над палямі. Колас.