Verbum

германіза́цыя, ‑і, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. германізаваць і стан паводле знач. дзеясл. германізавацца.

германі́зм, ‑а, м.

Слова або выраз, запазычаныя з германскіх моў.

герма́ній, ‑ю, м.

Хімічны элемент, цвёрдае рэчыва шэра-белага колеру з металічным бляскам, адзін з найбольш каштоўных паўправадніковых матэрыялаў.

[Лац. germanium.]

германі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Спецыяліст у галіне германістыкі.

германі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Сукупнасць навук, якія вывучаюць мовы і культуры германскіх народаў; германская філалогія.

герма́нка,

гл. германцы.

герма́нскі, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да германцаў (у 1 знач.). Германскія мовы. Германскія плямёны.

2. Які мае адносіны да Германіі, германцаў (у 2 знач.); нямецкі. Германская дзяржава. Германскія кайзераўскія войскі.

герма́нцы, ‑аў; адз. германец, ‑нца; м., германка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. германкі, ‑нак; ж.

1. Старажытныя плямёны індаеўрапейскай моўнай групы, якія жылі ў цэнтральнай, заходняй і паўднёва-заходняй Еўропе.

2. Уст. Немцы.

гермафрады́т, ‑а, М ‑дыце, м.

Арганізм, часцей жывёльны, які мае адзнакі абодвух полаў.

[Ад імя старажытнагрэчаскай міфічнай істоты — сына Гермеса і Афрадыты, зрошчанага па волі багоў з німфай Салмакідай.]

гермафрадыты́зм, ‑у, м.

Наяўнасць адзнак абодвух полаў у адным арганізме.