вынахо́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто вынайшаў што-н.

Нарада вынаходнікаў і рацыяналізатараў.

|| ж. вынахо́дніца, -ы, -ніц.

|| прым. вынахо́дніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вынахо́днік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вынахо́днік вынахо́днікі
Р. вынахо́дніка вынахо́днікаў
Д. вынахо́дніку вынахо́днікам
В. вынахо́дніка вынахо́днікаў
Т. вынахо́днікам вынахо́днікамі
М. вынахо́дніку вынахо́дніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вынахо́днік м. изобрета́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вынахо́днік, ‑а, м.

Той, хто вынайшаў што‑н. новае або займаецца вынаходніцтвам; вынаходца. Рэспубліканская нарада вынаходнікаў і рацыяналізатараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вынахо́дніца, ‑ы, ж.

Жан. да вынаходнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

изобрета́тель вынахо́днік, -ка м., вынахо́дца, -цы м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вынахо́дца, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑ы, Т ‑ай (‑аю), ж.

Тое, што і вынаходнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Меха́нік, меха́ник ’спецыяліст па механіцы’ (ТСБМ, Некр.). З польск. mechanik (Кюнэ, Poln., 77), якое з лац. mechanikus ’тс’ < ст.-грэч. μηχανικός ’умелы, вынаходнік’ < μηχανή ’машына’, ’выдумка’, ’хітрасць’, ’асадная машына’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Дынаміт ’дынаміт’ (БРС). Рус. динами́т, укр. дунамі́т. Назва, якую прыдумаў вынаходнік дынаміту Нобель на аснове грэч. δύναμις ’сіла’ і якая зрабілася міжнароднай. Параўн. ням. Dynamit, франц. dynamite. Гл. Фасмер, 1, 515 (дадатак Трубачова); Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 122.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)