Verbum

велегласный

книжн. уст., ирон. гучнагалосы, галасісты

веленевый

веленевая бумага — веленевая папера

веление

ср. наказ, -зу муж.

(приказ) загад, -ду муж.

(распоряжение) распараджэнне, -ння ср.

по велению долга — як кажа абавязак, па абавязку

па щучьему веленью — па шчупаковай волі, цудам

велеречивость

красамоўнасць, -ці жен.

(многословность) шматслоўнасць, -ці жен.

(высокопарность) высакамоўнасць, -ці жен.

(напыщенность) напышлівасць, -ці жен.

велеречивый

книжн. уст., теперь ирон. (красноречивый) красамоўны

(многословный) шматслоўны

(высокопарный) высакамоўны

(напыщенный) напышлівы

велеть

1) совер. сказаць

(приказать) загадаць, наказаць

(распорядиться) распарадзіцца

(не велеть) не дазволіць, забараніць

полковник велел прийти — палкоўнік загадаў прыйсці

князь велел кланяться — князь сказаў кланяцца

он велел перенести вещи в другую комнату — ён распарадзіўся перанесці рэчы ў другі пакой

2) несовер. казаць

(приказывать) загадваць

наказваць

(распоряжаться) распараджацца

(не велеть) недазваляць, забараняць

так велит мне долг — так кажа мне абавязак

великан

волат, -та муж., велікан, -на муж.

великанский

волатаўскі, веліканскі

великанша

разг. волатка, -кі жен., веліканка, -кі жен.

Великие Луки

г. Вялікія Лукі