велеть

1) совер. сказаць

(приказать) загадаць, наказаць

(распорядиться) распарадзіцца

(не велеть) не дазволіць, забараніць

полковник велел прийти — палкоўнік загадаў прыйсці

князь велел кланяться — князь сказаў кланяцца

он велел перенести вещи в другую комнату — ён распарадзіўся перанесці рэчы ў другі пакой

2) несовер. казаць

(приказывать) загадваць

наказваць

(распоряжаться) распараджацца

(не велеть) недазваляць, забараняць

так велит мне долг — так кажа мне абавязак

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 8-е выданне (правапіс да 2008 г.)