Verbum

миг м. міг, род. мі́гу м.; (мгновение) вокамгне́нне, -ння ср., імгне́нне, -ння ср.; (момент) мо́мант, -ту ж.;

в оди́н миг у адзі́н міг, мі́гам, у адно́ імгне́нне, у адзі́н мо́мант;

в тот же миг у той жа мо́мант;

ни на миг ні на імгне́нне, ні на хвілі́ну, ні на мо́мант.

мига́лка разг., в разн. знач. міга́лка, -кі ж.

мига́ние

1. (глаз) міга́нне, -ння ср., марга́нне, -ння ср., мо́рганне, -ння ср.;

2. (мерцание) міга́нне, -ння ср., мігаце́нне, -ння ср., мігце́нне, -ння ср.;

мига́тельный анат. міга́льны;

мига́ть несов.

1. (глазами) міга́ць, марга́ць, мо́ргаць;

2. (мерцать) міга́ць, мігаце́ць;

мига́ющий

1. прич. які́ (што) міга́е, які́ (што) марга́е, які́ (што) мо́ргае, які́ (што) мігаці́ць, які́ (што) мігці́ць; см. мига́ть;

2. прил. мігатлі́вы;

мигну́ть сов., однокр.

1. мігну́ць, маргну́ць, мо́ргнуць;

2. (о звёздах, пламени) мігну́ць.

ми́гом нареч. мі́гам, у міг, умо́мант.

мигра́нт ед. мігра́нт, -та м.

мигра́нты мігра́нты, -таў;