изрыва́тьII (к изры́ть) ско́пваць; (рылом — о животных) зрыва́ць.
изрыга́ть несов., уст.
1. выры́гваць;
2. перен. вывярга́ць;
◊
изрыга́ть руга́тельства ла́яцца;
изры́скать сов., разг. абго́йсаць, вы́гайсаць, (избегать) абабе́гаць, вы́бегаць.
изры́тый скапа́ны, мног. паско́пваны; (рылом) зры́ты, мног. пары́ты; (оспой) пабі́ты;
изры́ть сов. скапа́ць, мног. паско́пваць; (рылом — о животных) зрыць, мног. пары́ць.
изря́дно нареч.
1. (довольно много) разг. пара́дкам, до́сыць (даво́лі) шмат; дастатко́ва;
2. (отлично) уст. важне́цка, не абы-я́к, выда́тна; (хорошо) до́бра; (неплохо) нядрэ́нна, даво́лі до́бра; см. изря́дный;
изря́дный
1. разг. (значительный по количеству) даво́лі вялі́кі, немалы́, дастатко́вы; (большой) вялі́кі, до́бры;
2. (отличный) уст. важне́цкі, не абы́-які, выда́тны; (хороший) до́бры; (неплохой) нядрэ́нны, даво́лі до́бры.