Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

рватьI несов.

1. в разн. знач. ірва́ць, (после гласных) рваць;

2. (ткань, бумагу и т. п.) драць, дзе́рці;

рвать на ча́сти рваць на кускі́;

рвать на себе́ во́лосы рваць на сабе́ валасы́;

рвать и мета́ть вар’ява́цца;

рвать го́рло (гло́тку) драць го́рла.

рватьII несов., безл. (тошнить) ірва́ць (после гласных) рваць, ванітава́ць;

его́ опять на́чало рвать ён зноў пача́ў ванітава́ць.

рва́ться несов.

1. в разн. знач. ірва́цца, (после гласных) рва́цца;

верёвка рвётся вяро́ўка рве́цца;

отноше́ния рву́тся адно́сіны рву́цца;

рва́ться в бой ірва́цца ў бой;

рва́ться с цепи́ рва́цца з ланцуга́;

рву́тся снаря́ды рву́цца снара́ды;

2. (о ткани, бумаге и т. п.) дра́цца, дзе́рціся;

оде́жда у дете́й бы́стро рвётся адзе́жа ў дзяце́й ху́тка дзярэ́цца;

3. страд. ірва́цца, рва́цца; дра́цца, дзе́рціся; см. рватьI.

рвач разг. ірва́ч, род. ірвача́ м., (после гласных) рвач, род. рвача́ м.;

рваческий ірва́цкі, (после гласных) рва́цкі;

рвачество разг. ірва́цтва, -ва ср., (после гласных) рва́цтва, -ва ср.

рве́ние ср. запа́л, -лу м., стара́ннасць, -ці ж.

рво́та ж. ірво́та, -ты ж., (после гласных) рво́та, -ты ж., вані́ты, -таў ед. нет;

рво́тное сущ., мед. ірво́тнае, -нага ср., (после гласных) рво́тнае, -нага ср.;

рво́тный ірво́тны, (после гласных) рво́тны.