Verbum

древне́йший превосх. ст. найстаражы́тнейшы, найстаражы́тны, са́мы старажы́тны.

древнеперси́дский старажытнаперсі́дскі.

древнеру́сский старажытнару́скі.

древнетю́ркский старажытнацю́ркскі.

древнецерковнославя́нский лингв. старажытнацаркоўнаславя́нскі.

дре́вние мн., сущ. старажы́тныя лю́дзі;

дре́вний

1. старажы́тны; (старинный) старада́ўні;

дре́вний мир старажы́тны свет;

дре́вняя исто́рия старажы́тная гісто́рыя;

дре́вний обы́чай старада́ўні (старажы́тны) звы́чай;

2. (очень старый) ве́льмі стары́;

дре́вний стари́к ве́льмі стары́ чалаве́к;

дре́вняя стару́ха ве́льмі стара́я жанчы́на;

дре́вность

1. старажы́тнасць, -ці ж.;

в глубо́кой дре́вности у глыбо́кай старажы́тнасці;

музе́й дре́вностей музе́й старажы́тнасцей;

2. (давность) старада́ўнасць, -ці ж.;

дре́вность э́той моне́ты не подлежи́т сомне́нию старада́ўнасць гэ́тай мане́ты не выкліка́е сумне́ння.

дре́во уст., поэт. дрэ́ва, -ва ср.

древови́дный бот. дрэвападо́бны.