проходя́щий
1. прич. які́ (што) прахо́дзіць; які́ (што) міна́е; см. проходи́тьI;
2. прил. прахо́жы;
3. сущ. прахо́жы, -жага м.; міна́к, -ка́ м.; (путник) падаро́жны, -нага м., падаро́жнік, -ка м.; (пешеход) пешахо́д, -да м.
прохо́жая сущ. прахо́жая, -жай ж.; міна́чка, -чкі ж.; (путница) падаро́жная, -най ж., падаро́жніца, -цы ж.
прохожде́ние прахо́джанне, -ння ср.;
прохожде́ние курса прахо́джанне ку́рса.
прохо́жий
1. прил. прахо́жы; (путешествующий) падаро́жны;
прохо́жие лю́ди прахо́жыя (падаро́жныя) лю́дзі;
2. сущ. прахо́жы, -жага м.; міна́к, -ка́ м.; (путник) падаро́жны, -нага м.; падаро́жнік, -ка м.
прохола́живание прахало́джванне, -ння ср.;
прохола́живать несов., с.-х. прахало́джваць, ахало́джваць;
прохола́живаться возвр., страд. прахало́джвацца, ахало́джвацца;
прохолоди́ть сов., с.-х. прахаладзі́ць, ахаладзі́ць;
прохоло́женный прахало́джаны, ахало́джаны.
прохохота́ть сов. прарагата́ць.