Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

язы́кII м. (средство общения) в разн. знач. мо́ва, -вы ж.;

немецкий язы́к няме́цкая мо́ва;

дре́вний язы́к старажы́тная мо́ва;

иску́сственный язы́к шту́чная мо́ва;

разгово́рный язы́к размо́ўная мо́ва;

у́стный язы́к ву́сная мо́ва;

пи́сьменный язы́к пісьмо́вая мо́ва;

живо́й язы́к жыва́я мо́ва;

мёртвый язы́к мёртвая мо́ва;

звуково́й язы́к гукава́я мо́ва;

литерату́рный язы́к літарату́рная мо́ва;

национа́льный язы́к нацыяна́льная мо́ва;

родно́й язы́к ро́дная мо́ва;

ро́дственный язы́к ро́днасная мо́ва;

язы́к до Ки́ева доведёт посл. язы́к Ві́льні (Кі́ева) дапыта́е; хто пыта́е, той не блука́е;

эзо́пов язы́к эзо́пава мо́ва.

язы́кIII (пленный) язы́к, -ка́ м.

язы́кIV (народ) уст. наро́д, -ду м.

языка́стый разг. и языка́тый прост. языка́сты, языка́ты.

языкове́д мовазна́вец, -зна́ўца м., мовазна́ўца, -цы м.;

языкове́дение мовазна́ўства, -ва ср.;

языкове́дческий мовазна́ўчы.

языково́й (к язы́кII) мо́ўны;

языкова́я пра́ктика мо́ўная пра́ктыка.

языко́вый (к язы́кI) языко́вы.

языкозна́ние мовазна́ўства, -ва ср.