уласнажыццяпі́с
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
уласнажыццяпі́с |
уласнажыццяпі́сы |
| Р. |
уласнажыццяпі́су |
уласнажыццяпі́саў |
| Д. |
уласнажыццяпі́су |
уласнажыццяпі́сам |
| В. |
уласнажыццяпі́с |
уласнажыццяпі́сы |
| Т. |
уласнажыццяпі́сам |
уласнажыццяпі́самі |
| М. |
уласнажыццяпі́се |
уласнажыццяпі́сах |
Крыніцы:
piskunou2012.
уласнапі́с
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
уласнапі́с |
уласнапі́сы |
| Р. |
уласнапі́су |
уласнапі́саў |
| Д. |
уласнапі́су |
уласнапі́сам |
| В. |
уласнапі́с |
уласнапі́сы |
| Т. |
уласнапі́сам |
уласнапі́самі |
| М. |
уласнапі́се |
уласнапі́сах |
Крыніцы:
piskunou2012.
уласнару́чна
прыслоўе, утворана ад прыметніка
| станоўч. |
выш. |
найвыш. |
| уласнару́чна |
- |
- |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012.
уласнару́чны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
уласнару́чны |
уласнару́чная |
уласнару́чнае |
уласнару́чныя |
| Р. |
уласнару́чнага |
уласнару́чнай уласнару́чнае |
уласнару́чнага |
уласнару́чных |
| Д. |
уласнару́чнаму |
уласнару́чнай |
уласнару́чнаму |
уласнару́чным |
| В. |
уласнару́чны (неадуш.) уласнару́чнага (адуш.) |
уласнару́чную |
уласнару́чнае |
уласнару́чныя (неадуш.) уласнару́чных (адуш.) |
| Т. |
уласнару́чным |
уласнару́чнай уласнару́чнаю |
уласнару́чным |
уласнару́чнымі |
| М. |
уласнару́чным |
уласнару́чнай |
уласнару́чным |
уласнару́чных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
ула́снасць
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
| Н. |
ула́снасць |
| Р. |
ула́снасці |
| Д. |
ула́снасці |
| В. |
ула́снасць |
| Т. |
ула́снасцю |
| М. |
ула́снасці |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
ула́сна-зваро́тны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
ула́сна-зваро́тны |
ула́сна-зваро́тная |
ула́сна-зваро́тнае |
ула́сна-зваро́тныя |
| Р. |
ула́сна-зваро́тнага |
ула́сна-зваро́тнай ула́сна-зваро́тнае |
ула́сна-зваро́тнага |
ула́сна-зваро́тных |
| Д. |
ула́сна-зваро́тнаму |
ула́сна-зваро́тнай |
ула́сна-зваро́тнаму |
ула́сна-зваро́тным |
| В. |
ула́сна-зваро́тны (неадуш.) ула́сна-зваро́тнага (адуш.) |
ула́сна-зваро́тную |
ула́сна-зваро́тнае |
ула́сна-зваро́тныя (неадуш.) ула́сна-зваро́тных (адуш.) |
| Т. |
ула́сна-зваро́тным |
ула́сна-зваро́тнай ула́сна-зваро́тнаю |
ула́сна-зваро́тным |
ула́сна-зваро́тнымі |
| М. |
ула́сна-зваро́тным |
ула́сна-зваро́тнай |
ула́сна-зваро́тным |
ула́сна-зваро́тных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012.
ула́снік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ула́снік |
ула́снікі |
| Р. |
ула́сніка |
ула́снікаў |
| Д. |
ула́сніку |
ула́снікам |
| В. |
ула́сніка |
ула́снікаў |
| Т. |
ула́снікам |
ула́снікамі |
| М. |
ула́сніку |
ула́сніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
ула́сніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ула́сніца |
ула́сніцы |
| Р. |
ула́сніцы |
ула́сніц |
| Д. |
ула́сніцы |
ула́сніцам |
| В. |
ула́сніцу |
ула́сніц |
| Т. |
ула́сніцай ула́сніцаю |
ула́сніцамі |
| М. |
ула́сніцы |
ула́сніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.