знуро́ны
дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне
|
адз. |
мн. |
м. |
ж. |
н. |
- |
Н. |
знуро́ны |
знуро́ная |
знуро́нае |
знуро́ныя |
Р. |
знуро́нага |
знуро́най знуро́нае |
знуро́нага |
знуро́ных |
Д. |
знуро́наму |
знуро́най |
знуро́наму |
знуро́ным |
В. |
знуро́ны (неадуш.) знуро́нага (адуш.) |
знуро́ную |
знуро́нае |
знуро́ныя (неадуш.) знуро́ных (адуш.) |
Т. |
знуро́ным |
знуро́най знуро́наю |
знуро́ным |
знуро́нымі |
М. |
знуро́ным |
знуро́най |
знуро́ным |
знуро́ных |
Крыніцы:
piskunou2012.
знурэ́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
Н. |
знурэ́нне |
Р. |
знурэ́ння |
Д. |
знурэ́нню |
В. |
знурэ́нне |
Т. |
знурэ́ннем |
М. |
знурэ́нні |
Крыніцы:
piskunou2012.
знутры́
прыслоўе
станоўч. |
выш. |
найвыш. |
знутры́ |
- |
- |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
знушча́цца
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне
Цяперашні час |
|
адз. |
мн. |
1-я ас. |
знушча́юся |
знушча́емся |
2-я ас. |
знушча́ешся |
знушча́ецеся |
3-я ас. |
знушча́ецца |
знушча́юцца |
Прошлы час |
м. |
знушча́ўся |
знушча́ліся |
ж. |
знушча́лася |
н. |
знушча́лася |
Загадны лад |
2-я ас. |
знушча́йся |
знушча́йцеся |
Дзеепрыслоўе |
цяп. час |
знушча́ючыся |
Крыніцы:
piskunou2012.
знушча́ць
‘схіляць, спакушаць, падбухторваць каго-небудзь, што-небудзь’
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
Цяперашні час |
|
адз. |
мн. |
1-я ас. |
знушча́ю |
знушча́ем |
2-я ас. |
знушча́еш |
знушча́еце |
3-я ас. |
знушча́е |
знушча́юць |
Прошлы час |
м. |
знушча́ў |
знушча́лі |
ж. |
знушча́ла |
н. |
знушча́ла |
Загадны лад |
2-я ас. |
знушча́й |
знушча́йце |
Дзеепрыслоўе |
цяп. час |
знушча́ючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
знушчэ́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
Н. |
знушчэ́нне |
Р. |
знушчэ́ння |
Д. |
знушчэ́нню |
В. |
знушчэ́нне |
Т. |
знушчэ́ннем |
М. |
знушчэ́нні |
Крыніцы:
piskunou2012.