ру́нны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
м. |
ж. |
н. |
- |
Н. |
ру́нны |
ру́нная |
ру́ннае |
ру́нныя |
Р. |
ру́ннага |
ру́ннай ру́ннае |
ру́ннага |
ру́нных |
Д. |
ру́ннаму |
ру́ннай |
ру́ннаму |
ру́нным |
В. |
ру́нны (неадуш.) ру́ннага (адуш.) |
ру́нную |
ру́ннае |
ру́нныя (неадуш.) ру́нных (адуш.) |
Т. |
ру́нным |
ру́ннай ру́ннаю |
ру́нным |
ру́ннымі |
М. |
ру́нным |
ру́ннай |
ру́нным |
ру́нных |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
руно́
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
Н. |
руно́ |
Р. |
руна́ |
Д. |
руну́ |
В. |
руно́ |
Т. |
руно́м |
М. |
руне́ |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
ру́нь
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
Н. |
ру́нь |
Р. |
ру́ні |
Д. |
ру́ні |
В. |
ру́нь |
Т. |
ру́нню |
М. |
ру́ні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.