Важугі́ ’вілкі, качарга, чапяла, венік’ (Серб.). Гл. вожаг, ожаг.
Важу́жнік ’вугал, дзе стаяць важугі’ (Серб.). Да важугі́ (гл.).
Ва́жыльны ’звязаны з месцам, дзе важаць’ (БРС). Да важыць (гл.).
Важыўня́ ’месца, дзе важаць’ (Бяльк.). Гл. важніца.
Ва́жыўшчык ’той, хто важыць’ (Бяльк.). Да важыць (гл.).
Ва́жыцца 1 ’вагацца, хістацца’ (Мат. Гом.). Да важыць (гл.).
Ва́жыцца 2 ’ўзважвацца; адважвацца, рашацца’ (Гарэц.); ’спрабаваць’ (Шн., 142). Да важыць (гл.).
Ва́жыць ’вымяраць вагу’ і іншыя значэнні (БРС, Мал., Гарэц., Шпіл., Яруш., Грыг., Зн. дыс.), на падставе якіх утварыліся шматлікія лексемы; гл. важыльны, важок, важка, важнік, важное, важыўшчык, важыцца і інш., гл. таксама вага́. Польск. ważyć, чэш. vážiti, в.-луж. wažić, славац. vážit ’тс’. Рус. важить пераважна зах. (Даль, 1, 159–160). Паўдн.-слав. мовы дзеяслова з ж < г не ведаюць. Можна меркаваць, што ўсх.-слав. важыць — запазычанне з зах.-слав. моў.
Ва́за (БРС). Праз польск. з ням. Vase або франц. vase (Фасмер, 1, 266; Шанскі, 1, В, 5; Рудніцкі, 1, 293).
Вазаблада́ць ’авалодаць’ (Нас.). Па фанетычных і марфалагічных прыкметах — запазычанне з ц.-слав.
Вазаві́к 1 ’ламавік, конь для грузавых перавозак’ (КЭС). Рус. возовик ’тс’, укр. возовик ’тс’. Да вазавы (у адрозненне ад верхавы).
Вазаві́к 2 ’той, хто ўмее накласці воз сена’ (Янк. III). Да вазавы (< *вазавы работнік) або непасрэдна да воз.