тыл (род. ты́лу) м., в разн. знач. тыл;
у ты́ле во́рага — в тылу́ врага́;
зайсці́ з ты́лу — зайти́ с ты́ла;
служы́ць у ты́ле — служи́ть в тылу́
тылаві́к, -ка́ м. тылови́к
тылавы́ тылово́й;
т. шпіта́ль — тылово́й го́спиталь;
~ва́я вайско́вая часць — тылова́я во́инская часть
тылі́каць несов., разг. пили́кать
тылілі́каць несов., разг., см. тылі́каць
ты́льда ж., тип. ти́льда
ты́льны ты́льный;
т. дазо́р — ты́льный дозо́р