прызнава́цца несов.
1. признава́ться, сознава́ться; (в любви) объясня́ться; см. прызна́цца 1;
2. страд. признава́ться; см. прызнава́ць
прызнава́ць несов., в разн. знач. признава́ть; (приходить к заключению — ещё) находи́ть; см. прызна́ць
прызна́нне ср., в разн. знач. призна́ние
прызна́ны
1. прич., в разн. знач. при́знанный; см. прызна́ць;
2. в знач. прил. при́знанный;
п. аўтарытэ́т — при́знанный авторите́т
прызна́цца сов.
1. призна́ться, созна́ться; (в любви) объясни́ться;
ён ~на́ўся ва ўсім — он призна́лся (созна́лся) во всём;
2. вводн. сл. призна́ться;
п., я спало́хаўся — призна́ться, я испуга́лся
прызна́ць сов., в разн. знач. призна́ть; (прийти к заключению — ещё) найти́;
п. ура́д — призна́ть прави́тельство;
п. маладо́га пісьме́нніка — призна́ть молодо́го писа́теля;
п. сваю́ памы́лку — призна́ть свою́ оши́бку;
п. здаро́вым — призна́ть (найти́) здоро́вым
прызнача́льнасць ж. назнача́емость
прызнача́льны назнача́емый
прызна́чаны
1. в разн. знач. назна́ченный;
2. назна́ченный, определённый; предназна́ченный;
3. предназна́ченный, угото́ванный; предопределённый;
1-3 см. прызна́чыць
прызнача́ць несов.
1. в разн. знач. назнача́ть;
2. (устанавливать) назнача́ть, определя́ть; (намечать для какой-л. цели — ещё) предназнача́ть;
3. предназнача́ть, угота́вливать, уготовля́ть; предопределя́ть