Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
тупі́ца
1.ж. (о тупом топоре, ноже и т.п.) тупи́ца;
2.м.иж., разг., пренебр. (о человеке) тупи́ца
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тупі́ца, ‑ы.
1.ж. Тупая сякера, каса і пад. [Юрка:] — Чаму ты тупіцаю колеш? [Юзік:] — Бо тата не дае вострае сякеры. Кажа, што я яшчэ калена рассяку сабе.Чорны.
2.м. і ж.; ДМ‑у, Т‑ам, м.; ДМ‑ы, Т‑ай (‑аю), ж.Разм.зневаж. Тупы, някемлівы, абмежаваны чалавек. [Сяргей Кірылавіч:] — Цэхавыя інжынеры амаль не займаюцца тэхнікай. А большасць жа з нас не тупіцы ад прыроды, хочуць вучыцца, расці.Мыслівец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тупі́цаж
1.разм (сякера, касаі г. д.) éine stúmpfe Axt [Sénse і пад. ];
2.размпагард (абмежаваны) ein stúmpfsinniger [stúmpfer, stupíder, borníerter] Mensch
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Тупі́ца ‘тупая сякера’, ‘тупы, някемлівы чалавек’ (ТСБМ, Нас., Шымк. Собр., Руб., ТС, Касп., Пятк. 2, 3), ‘тупая сякера’ (Чач., Бяльк., Варл.), ст.-бел.тупица ‘тупая сякера, каса і пад.’ (1590 г., ГСБМ). Да тупы (гл.), паводле Борыся (631–632), першапачаткова ў адносінах да прылад, пазней — у адносінах да чалавека.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
тупи́ца
1.разг.тупі́ца, -цы м. и ж.;
2.спец.тупі́ца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)