Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
піску́хаж., разг. писку́нья; визгу́нья
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
піску́ха, ‑і, ДМ ‑кусе, ж.
Разм.Жан.да піскун.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
піску́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).
Той, хто часта пішчыць.
|| ж.піску́ха, -і, ДМ -ку́се, мн. -і, -ку́х.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Піску́ха ’(скаромны) абрад, вячэра перад Вадохрышчам’ (лельч., гом., Мат. Гом.). Да пі́скаць, піск (гл.). Матывацыя наймення няясная. Магчыма, калька літ.raudìnė ’малітва за памерлых з плачам і галашэннем’, raudà, raudãvimas ’плач, плач з галашэннем’, якое Лаўчутэ (Балто-слав. этнояз. отношения, 30) лічыць крыніцай бел.радуніца (радаўніца) ’дзень памінання памерлых, дзяды’; калькаваная назва ўтворана, каб пазбегнуць асацыяцый з ра́ды, ра́давацца ’весяліцца’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
писку́ньяпіску́ха, -хі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
визгу́нья віску́ха, -хі ж.; піску́ха, -хі ж.; скавыту́ха, -хі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Піску́ння ’піскуха’ (Юрч. Вытв.). Да піск (гл.). Суф. ‑уння пад уплывам рус. мовы (-унья).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Скліме́ць ‘плакаць, хныкаць’, скліма́ ‘плакса, піскуха’ (Юрч.). Няясна; магчыма да слім (гл.) з ‑к‑, як у склізкі/слізкі, з нетыповым семантычным развіццём.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
cheeper
[ˈtʃi:pər]
n.
1) піску́н -а́m., піску́хаf. (пра птушаня́, мы́ш)
2) птушаня́n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)